Dous rapaces do cole, Katia Alén e Carlos Martínez de 5º, resultaron finalistas no concurso.
Aquí vos deixamos unhas fotos do acto de entrega de premios e os seus relatos.
 |
| Carlos recollendo o seu premio |
 |
| Katia recollendo o seu premio |
 |
| Carlos e Katia, co seu diploma e libro editado cos seus relatos |
 | ||||||
| Pedindo un autógrafo á escritora Ledicia Costas |
Estes son os seus relatos premiados:
TARDE NO BOSQUE
Pedro era un neno de nove anos, tiña o pelo loiro e uns bonitos ollos
azuis. Era un bo alumno, que xogaba ao fútbol e ao que lle entusiasmaba ler; outra
das súas afeccións favoritas era salir ao bosque en outono co seu pai a recoller cogomelos; disfrutaba
recolléndoos e coméndoos.
Unha nubosa tarde de outono foron en coche lonxe de onde vivían a un
bosque. Comezaron a camiñar coa súa pequena cesta, e foron recollendo algún que
outro níscalo e algún que outro cantarelo. Mentras camiñaban , solían contemplar a paisaxe e charlar das súas cousas (deporte, os seus
libros,...)
Levaban un longo rato camiñando, cando ao lonxe miraron un muro de pedra
en ruinas. Picoulles a curiosidade e se aproximaron á construcción. Era
demasiado alta, polo tanto deron a volta ata atopar a entrada. Dentro do muro
había unha casa que parecía que levaba
moítisimo tempo. Entraron na casa e observaron algúns mobles moi
antigos, moita suciedade e algunha tea de araña que parecía igualmente antiga.
Foron recorrendo todas as habitacións
ata que nunha delas, sobre unha mesa, chamoulles a atención un gran libro coas tapas
de coiro e unhas letras douradas que xa perderan o brillo. Collérono xunto coa
súa bolsa mediada de setas e volveron á súa casa. O libro estaba escrito a man
e contiña moitas historias.
Outra tarde, Pedro e o seu pai volveron a aquel bosque a recoller máis
cogomelos e intentar encontrar de novo aquela casa. A pesar de que buscaron
moito tempo, non a atoparon. Parecía que a tragara a terra, ou simplemente, non
existía.
Autor: Carlos Martínez Crespo
A
MANSIÓN ENCANTADA
Estaba perdida na noite. Cando, de pronto, vin
unha gran mansión. A porta abriu soa, así que entrei. Aquel vello caserío
parecía estar baleiro, as táboas do chan rinchaban coma cans, as ventás e
portas abrían soas,…
Subín arriba e atopeime cunha boneca tirada no
chan, asusteime tanto que baixei correndo polas escaleiras; de repente, caín
por un buraco, o raro é que cando me levantei, decateime de que non estaba no
piso de abaixo, senón no de arriba. Como puido ocorrer iso, se caera para
abaixo, como podía estar agora arriba?
Eu non estaba magullada, así que volvín ás
escaleiras, non estaban rotas, nin rastro do buraco, pero o máis raro de todo
era que a boneca estaba tirada no fondo das escaleiras. Se fai un minuto estaba
arriba, como podía estar abaixo? Tiña tanto medo... Por sorte, fíxose rápido de
día. Aínda que parecía que o conto iba acabar ahí, non era así, porque as
portas estaban pechadas, era imposible abrilas…e a boneca desaparecera!
Entón sonou o espertador. Era hora de
levantarme. Daquela só se trataba dun soño, ou eso pensaba eu, porque pasados
uns días, atopeime a boneca tirada no fondo das escaleiras da miña casa…
Autora: Katia Alén Pérez
NORABOA RAPACES!!!
